Eind 1994 werden  in een advertentie kerels gezocht  om samen te zingen. Een klein groepje enthousiastelingen  besloot om dat te gaan doen  Zij kozen als naam: Shantykoor  “de Boekaniers”. Het koor heeft  zo’n 25 leden en zingt Shanty’s en balladen  die hun oorsprong vonden op de grote zeilvaart en in de grote havensteden.
Dat de stemmen niet altijd even mooi waren was geen probleem, want vroeger aan boord werden de mannen ook niet uitgezocht om hun zangkwaliteiten maar om hun kracht. De zeelui werden vaak in de kroeg geronseld. Vaak werden zij er letterlijk ingeluisd! Wie er sterk uitzag was geschikt om aan boord hard te werken.

De Shanty’s kenmerken zich door hun ritme. Deze liederen werden gezongen tijdens het gelijktijdig werken aan boord. Om het ritme vast te houden werd er gebruik gemaakt van een voorzanger, de Shantyman, die het tempo aangaf en de bemanningsleden volgden of antwoorden hem.

Naast de werkliederen werd er in de vrije tijd ook veel gezongen waarbij de omstandigheden aan boord en het leven  en hun ervaringen op de wal vaak het onderwerp waren. Ook werden liederen overgenomen die ze hoorden van anderen. De bemanning aan boord was vaak een samenraapsel van vele nationaliteiten. Dat wordt  teruggevonden in de Shanty’s. De Boekaniers zingen de Shanty’s en ballades  met beperkte muzikale begeleiding.

Dit waren meestal een accordeon, trekzak, mondharmonica, bodhran, of fluit. De manier van spelen en zingen maakt de Boekaniers zo speciaal. Er wordt niet voor niets gezegd dat “Daar waar de Boekaniers verschijnen het chagrijn zal verdwijnen!”